Dit wordt soms emotionele verwaarlozing genoemd. Ouders doen dan of hun kind niet bestaat.
Ouders praten niet met die kinderen als ze problemen hebben. Ze troosten ze niet als ze verdrietig zijn. Ze willen niet weten hoe ze het op school hebben gehad. Ze geven nooit een knuffel. Daardoor kunnen die kinderen zich heel erg alleen en eenzaam gaan voelen.
Ze zitten bijvoorbeeld altijd op hun tablet of smartphone of hebben zoveel zorgen dat ze jou ‘vergeten.’ Ze doen het dus niet expres, maar naar is het nog steeds!
Die ouders en kinderen hebben hulp nodig. Als het jou overkomt: jij ook! Er zijn mensen die je kunnen helpen. Denk bijvoorbeeld aan mensen van de Kindertelefoon, je meester of juf, je opa of oma, enz.
Het voelt soms of die kinderen er net zo goed niet kunnen zijn. Dat laatste hebben ze mis: het zijn gewone, leuke kinderen.
Die kinderen hebben hulp nodig. Als het jou overkomt: jij ook! Er zijn mensen die je kunnen helpen. Denk bijvoorbeeld aan mensen van de Kindertelefoon, je meester of juf, je opa of oma, enz.
Het komt heel soms voor dat je meester of juf je heel weinig aandacht geeft, bijvoorbeeld omdat je heel slim bent en makkelijk leert. In een volle klas is dat soms te begrijpen, maar het is niet goed.
Als dit bijna elke dag gebeurt, is er iets mis! Het mag niet. Ik schrijf dit, omdat er kinderen zijn die dit jarenlang meemaken. Ze denken dan dat het aan hen ligt. Dat laatste klopt niet.
Ook heel slimme kinderen hebben recht op uitleg en moeten nieuwe dingen kunnen leren. Zoek hulp.
Op deze site vind je een speciale pagina met informatie, telefoonnummers en chats waar je hulp kunt vinden. Kijk op de pagina ‘Waar vind je hulp.’
